Kawiarenka

-Szkoła jak szkoła -wzruszyła ramionami - na myśl o matematyce przechodzą mnie ciarki. -uśmiechnęła się krzywo.



@Admin: Istnieje cos takiego jak Edit. Staraj się nie pisać posta pod postem.

Pokiwał głową, przemknął oczy zamyślając się.

- Serio? - zapytała sie o wiek. Spojrzała na siebie, a potem na Isabel. - Może..., ale jednak nie jestem starsza.. - zaśmiała się. - matma to koszmar.., ale przedmioty artystyczne lubię...

- Najgorsza jest biologia. - odpowiedział znaleźli sobie temat o przedmiotach. Grunt, że mają o czym rozmawiać.

Kiwnęła głową z aprobatą. Wszystko tylko nie matematyka. Na wspomnienie o liczbie pi, trójkątach równobocznych, bryłach i wszystkich innych wyjątkowo wymyślnych badziewi robiło jej się niedobrze.

-Biologia jest do przeżycia. -przypomniała jej się nauczycielka z Thunder Bay, która każdą lekcję tego otóz przedmiotu zaczyanała od obowiązkowej formułki - 'biologia jest najważniejszym przedmiotem w całym waszym życiu. Jeżeli nie będziecie nic rozumieć, nie poradzicie sobie jako dorośli'. A niby czemu miał by ją interesować cykl rozwojowy stułbii?

Pokręcił lekko głową, on miał inne zdanie na ten temat. Miał ochotę połazić po lesie, ale samemu niezbyt mu się chciało tam ruszać.

Przeciągnęła się leniwie na krześle, przesuwając je tym samym o kolejne centymetry.

- Spadniesz zaraz. - mruknął do niej, widząc jak coraz bardziej zbliża się do krawędzi krzesła.
- A nie wiem czy będę w stanie uratować Cię przed upadkiem jak twojego iPoda - zaśmiał się melodyjnie i cucho.

Julie otrzasnęła się z letargu. Widocznie zamyśliła się na dłuższą chwilę.
- Sorki.. - powiedziała z uśmiechem do Isabel i Sawyera.

Spojrzała na niego bykiem, ale jakby ironizując to wszystko, wstała z krzesła.
-Na mnie czas. -stuknęła wymownie w zegarek i ponownie włączyła muzykę. Oddaliła się tanecznym krokiem.

Wydał się tym wszystkim rozbawiony, zerknął na Julie.
- Nic nie szkodzi.

Uśmiechnęła się i zgarnęła włosy na ramię.
Spojrzała za oddalająca się Isabel.
- Czasami tak mam.. zamyślę się i wyłączam z otoczenia.. - powiedziała spokojnie.

Uśmiechnął się.
- Każdemu się zdarza, ja zazwyczaj też tak mam.

- Jakie to dziwne...., jeszcze niedawno byłam szalejąca imprezowiczka, a teraz mnie już do takiego życia nie ciągnie... - powiedziała z uśmiechem.

- Zainteresowania często się zmieniają, mnie takie życie już od dawna nie ciągnie. - odrzekł, zaczął się huśtać na krześle.

Spojrzała na niego i zaśmiała się.
- Jeszcze przed chwilą pouczałeś Isabel, żeby się nie bujała na krześle.. - powiedziała unosząc jedną brew w górę.

- Ale to nie znaczy, że muszę się tam do tego stosować. - odpowiedział z łobuzerskim uśmiechem.

Lir przechadzając się, bez jakiekolwiek konkretnego celu, zatrzymała się nieopodal kawiarenki. Jak zawsze nuciła pod nosem jeden ze swoich ulubionych utworów i tym samym ignorowała wszystko i wszystkich. Przysiadła przy jednym ze stolików i spojrzała w jakiś mało znaczący kierunek.

- No tak... - odparła se śmiechem opierając sie o oparcie krzesła. Przeciągnęła się i zerknęła na zegarek. - Ojciec mnie zabije.., no cóż trudno.. - powiedziała lekko. Już dawno przestała wracać wieczorami, po wypadku matki była raczej domatorką, ale raz od czasu do czasu nie zaszkodzi posiedzieć trochę dłużej na świeżym powietrzu.

[Lirael ta kawiarenka jest rozkładana xdd otwarta i na świeżym powietrzu ;p]

Uniósł lekko brwi di góry.
- Może powinnaś wrócić, skro ojciec ma się o Ciebie martwić. - kątem oka zerknął na przybyłą, wampirzyca, a to ciekawe.

- Nie będzie się martwił..., ewentualnie trochę mi pogrozi, chociaż nie powinien, bo to pierwszy raz od bardzo długiego czasu. - odpowiedziała wkładając ręce do kieszeni wiosennej kurtki. Trochę żałowała, że nie została przy swoim płaszczu, ale cóż, trudno. Najwyżej zmarznie.

- Mieszkasz tu od urodzenia, tak? - to siedzenie już go nieco nużyło, ale co począć. Nie wiadomo co by sobie pomyślała o nim, jakby zaproponował spacer po lesie o tej porze.

Przysłuchiwała się tejże wymianie zdań, choć bez głębszego zainteresowania. Jej myśli były skupione na najmniej ważnych z jej spraw, jakby tylko dla tego by miała się czym zająć. Zerknęła tylko chwilowo na nich, a następnie całą uwagę zwróciła na punkcie przed sobą. Chyba była zbyt wyczulona na to, że ktoś, choćby przypadkiem, mógł pochwycić jej spojrzenie.