View a character sheet

Pełne Imię i Naziwsko. :

Isabel Le Blank

Wiek :

17

Data Urodzenia :

na dokumentach widnieje 12.08.1992

Klasa :

III

Pochodzenie :

Kanada, Ontario, Thunder Bay

Adres :

Long Street 11

Historia :

Noc przychodzi niespodziewanie. Każdy oddech cię do niej przybliża, a kiedy już nastaje, nie możesz nabrać powietrza do płuc. Jednak zanim zdążysz się udusić, witasz brzask. Jakieś wyjatkowo natrętne dziecko biegało dookoła mnie, gdy próbowałam stworzyć szkic parku mieszczącego się za moim domem w Thunder Bay w Ontario. Kartka od pół godziny cały czas była pusta, a słońce na bezchmurnym niebie grzało tak mocno, że czułam się jakby ktoś przykrył mnie kocem elektrycznym. To właśnie wtedy po raz pierwszy zatęskniłam za deszczem i przestałam lubić ładną pogodę. Kilka chwil później szłam wzdłuż ulicy po krawężniku. Zachowywałam się jak małe dziecko, chociaż miałam już siedemnaście lat. Ta myśl jednak nie zniechęciła mnie w żadnen sposób i uparcie parłam przed siebie. Moja podróż zakończyła się dopiero na zakręcie, gdy to nieszczęsny krawężnik zniknął. Przeszłam przez ulicę, by znaleźć się tuż przed miejscowym barem. Pracowała tam moja kuzynka - Monica. Była jedną z głównych kelnerek, chyba jakąś ich przełożoną. Ale nie to mnie interesowało. Szukałam miejsca, w którym liczba dzieci wynosiła by zero. - Witaj Is. -dziewczyna machnęła do mnie ręką zza lady. -Chcesz coś do jedzenia? - Nie, dzięki. Przyszłam się ostresować. -rzuciłam szkicownik na pierwszy lepszy wolny stolik, a sama usiadłam bokiem na krześle. Wyjrzałam przez okno i z zadowoleniem stwierdziłam, że zanosi się na deszcz. Cóż za nagła zmiana pogody. I jakie szczęscie! W sali jednak nadal było parno, więc upewniając się uprzednio, czy nikt nie ma ochoty przywłaszczyć sobie moich rzeczy, prędko podbiegłam do okna, by je uchylić. Jakaś starsza kobieta spojrzała na mnie z wdzięcznoscią. Wróciłam na swoje miejsce potykając się przy tym chyba z dziesięć razy i oparłam łokieć o blat. W tej samej chwili do baru wszedł mężczyzna. Nie umiałam określić w jakim był wieku. Chociaż byłam pewna, że nie miał więcej niż 25 lat. Zaśmiałam się cicho, widząc jak żeńska część 'widowni' odwraca głowy w stronę przybysza. Owszem, był przystojny, ale czy to nie lekka przesada? - Coś panu podać? -Monica dotarła do mężczyzny, zanim jeszcze usiadł i wcisnęła mu w ręke menu uśmiechając się zalotnie. - Poproszę wodę. -oddał jej listę potraw i zgrabnie opadł na krzesło. Przysunął je do stołu i zaczął rozglądać się dookoła kręcąc młynka palcami. Dopiero teraz dotarło do mnie, że jako jedyna w dalszym ciągu nie spuszczam z niego wzroku. Większość kobiet rzucała tylko ukradkowe spojrzenie, a ja siedziałam i patrzyłam jak wół w malowane wrota. W ostatniej chwili zdążyłam zauważyć, że mężczyzna jest ubrany niekoniecznie adekwatnie do pogody. Miał długie spodnie i marynarkę. Pod nią koszulę ze sterczącym kołnierzyskiem, zasłaniającym całą szyję. Czapka z daszkiem osnuwała cieniem całą jego twarz, a okluary przeciwsłoneczne, które zdjął po wejściu do baru, zapewne sprawiały, że wyglądał jak koleś z matrixa. Westchnęła cicho i wbiłam wzrok w kartkę. - Ojej! -wymknęło mi się, gdy zauważyłam, że jest na niej rysunek. Ja to narysowałam? Nigdy nie potrafiłam stworzyć szkicu nietoperza, a tu proszę! I to w dodatku bezwiednie. Usłyszałam śmiech tak melodyjny, że aż przerażający. Wiedziałam skąd dochodzi, ale i tak się odwróciłam. Mężczyzna się śmiał. Prychnęłam coś niezadowolona i schowałam rzeczy do torby. Do domu wracałam już po kilku minutach, bo zaczynało padać, a ja nie miałam zamiaru wracać przez pół miasta podczas ulewy. Tym razem odpuściłam sobie zmagania z krawężnikiem i pognałam przez park. Okolica opustoszała. Żadnych dzieci. Nie mogłam się powstrzymać i usiadłam na ławce, by naszkicować drzewo. W koncu nie padało jeszcze tak mocno. Dzieło powstało w ciągu kilku minut i nie było najgorsze. Zastanowiłam się przez chwilę, jaki nadać mu tytuł, ale gdy skierowałam wzrok z powrotem na kartkę, znajdował się na niej dopisek. Mój. Czekaj, uciekaj. Wybieraj. Mimowolnie podskoczyłam wypuszczając z ręki ołówek. Rozejrzałam się dookoła z przerażeniem oczekując, że zaraz zaatakuje mnie psychopata. - Witaj. -usłyszałam głos, który zapadał w pamięci jak nic innego. - Co? - odpowiedziałam unosząc wzork. Stał przy mnie mężczyzna z baru. - Witaj, Isabel. -powtórzył, jakby nieco zniecierpliwiony. - Ja? -wyjąkałam spazmatycznie. - No chyba nie ja. -odburknął. - wybacz, że cię nachodzę. -nachylił się nade mną. Dopiero teraz zauważyłam, że też siedzi. -pachniesz cynamonem. - Mógłby pan... -ostatnie moje słowa jako człowieka. Dziwne, poczułam ból, a potem zorientowałam się, że lada moment wykrwawię się na śmierć. Kiedy jesteś wampirem, wszystko co robisz jest z góry skazane na powodzenie. Każdy twój krok powoduje drżenie ziemi. Gdy zatrzepoczesz rzęsami, mężczyźni padają ci do stóp. Nie czujesz zimna, bólu, gorąca. Czujesz tylko miłość, porządanie, nienawiść i - najgorsze z najgorszych - pragnienie krwi. Nie miałam pojęcia, kto mnie przemienił. Gdy po trzech dniach agonii otworzyłam wreszcie oczy, znalazłam tylko list z napisem 'wampir'. Z czasem zrozumiałam, że winny tej przemianie był drugi przedstawiciel tego gatunku, który nawyraźniej potrafił kontrolować moje ciało - stąd wszystkie rysunki i napisy, których być nie powinno. I tak oto dowiedziałam się kim jestem. Wędrowałam długo, bez celu. Znajdowałam się na kompletnym odludziu, strzelałam, że gdzieś w Arizonie, bo dookoła był tylko czerwony piasek. Jako, że nie było ludzi, zaspokajałam pragnienie zwierzętami, których też nie widywałam zbyt często. Te lata odeszły w niepamięć. Właściwie to nie odróżniałam nocy od dnia, strachu od szczęścia, ziemi od nieba. Bo gdy nie ma czasu, tak się właśnie dzieje. Dziwnie jest być siedemnastolatką od dziewięciu lat. W każdym razie wiem, że nie chciałabym być nikim innym. Skoro nie zabijam ludzi, nie mam wyrzutów sumienia, a na myśl o śmierci przechodzą mnie ciarki. Właściwie to dobrze, że nie mogę umrzeć. Teraz mieszkam z moimi opiekunami. Oni też są wampirami. Spotkałam ich w stanie Alberta. Takie egzystowanie odpowiada mi w zupełności. Ale czy brak upływu czasu jest alternatywą na zawsze? Na wieczność?

Rodzina :

Samantha i Christopher Le Blank [opiekunowie]

Rodzaj :

Życie :

(100/100)

Zdolności :

Wygląd :

Brunetka o bladej skórze i wiecznie rozbieganych, dużych oczach. Ma 171 cm wzrostu. Dziewczyna bardzo chuda i wątłej budowy, ma niezwykle długie nogi i figurę przypominającą klepsydrę.

Charakter :

Bardzo pewna siebie i uparta. Ma swoje zdanie na każdy temat. Mimo to, trzyma się nieco na uboczu. Ma swój własny świat, do którego nikogo nie wpuszcza. Jest w niewielkim stopniu egocentryczką. Kłopoty nie chcą się od niej odczepić, jest królową tarapatów.

Przyjaciele :

W zwązku z :

własnym ego.

Kocham :

cóż, ciekawe.