pokój Marsha

-A moje starania idą na marne.
Dodał robiąc smutną minkę.
-No ale warto się męczyć dla Ciebie.
Zaśmiał się lekko.

Przyglądała mu się jeszcze przez moment. Cóż, poczuła się trochę dziwnie. I chociaż się śmiał, wiedziała, że mówi całkowicie poważnie. W końcu jednak przysiadła. - Teraz to już poważnie będę się zbierać - westchnęła.

-No przestań.
Powiedział.
-Jeśli Cie to uraziło to przepraszam. Zostań.
Powiedział.

-Nie, nie. Oczywiście, że nie. Po prostu czas na mnie - zaczęła się tłumaczyć, podnosząc z łóżka. Poczochrała go po włosach i przeciągnęła się leniwie.

-A nie mogłabyś znów zostać u mnie na noc?
Zapytał pełen nadziei w głosie.

Ru uchyliła powiekę i zerwała się nagle, warcząc coś pod nosem. Pierwsze co, złapała poduszkę i zdzieliła nią chłopaka po głowie,żeby go przebudzić.- Marshal! - jęknęła, bijąc go jaśkiem dalej.

-Co..Co? Nie nie ide do szkoły.
Wymamrotał i śpi dalej.

-No nie - burknęła pod nosem i znów zdzieliła go poduszką.- Przez ciebie znów tutaj zasnęłam- dodała jeszcze podirytowanym tonem i zgramoliła się pośpiesznie z łóżka.- Zabije, zabije mnie jak słowo daje- mamrotała, pośpiesznie przyklepując dłonią włosy.

-Co znowu ja? mamo...
Powiedział i w pewnym momencie stał już na równych nogach.
-Kto Cię zabije?
Zapytał pospiesznie się ogarniając.

-Do domu wrócić miałam - westchnęła, wywracając oczami. Oparła dłonie na biodrach i spojrzała na niego oskarżycielskim tonem. - Mogłeś mnie obudzić. - dodała już spokojniej.

-Aja skąd miałem wiedzieć?
Zapytał z lekkim wyrzutem.
-Ty też mogłaś mnie obudzić. Do szkoły zaspałem.
Dodał.

Przekrzywiła lekko głowę w bok. -Od kiedy to się szkołą martwisz, hym?- zapytała rozbawiona, przeciągając się.

-A no wiesz. Czasami trzeba.
Dodał uśmiechając się.
-To co teraz robimy?
Zapytł.

Poklepała się dłonią po brzuchu. - Chyba się głodna zrobiłam- stwierdziła milutkim tonem,opadając na łóżko. Dźgnęła go palcem w bok.

-Chcesz coś zjeść?
Zapytał patrząc się na Ru.
Gdy ta go dźgneła lekko się wygiął.

Kiwnęła głową, kładąc się na brzuchu. Przyciągnęła pod brodę poduszkę i ugięła nogi w kolanach, wymachując nimi co raz leniwie.

-To idź sobie zrób.
Powiedział i zaśmiał sie.
-Tak wygodnie to nie będzie.
Dodał śmiejąc się.

Uśmiechnęła się do chłopaka milutko. - Proszę?- wymamrotała, patrząc na niego, błagalnym acz rozbawionym wzrokiem.

-Za buziaka w policzek.
Dodał cwanie się uśmiechając.

Wyciągnęła rękę i złapała go z boku za bluzę. Przyciągnęła szybkim ruchem chłopaka, jako, że była zbyt leniwa żeby ruszyć się z miejsca i cmoknęła go w policzek.

-No. Teraz to mogę zrobić co chcesz.
Powiedział uśmiechając się.
-A co chesz zjeść?
Zapytał.

-mm, tosty? - zaproponowała pierwsze co przyszło jej na myśl i wyciągnęła się leniwie, chowając twarz w poduszce.

-Ok. Powiedział i udał się do kuchni.

10 minut później

-Proszę, o to Twoje tosty.
Dodał podbierając jej jednego.

O dziwo Rukia nawet się nie ruszyła. Dalej tak leżała z twarzą w poduszce. Cóż, przysnęło się dziewczynie.